سیستم اعلام حریق متعارف
در سیستم اعلام حریق متعارف (CONVENTIONAL) کل فضا از طریق سیم‌کشی و معمولاً به‌صورت شعاعی یا خطی، منطقه بندی (zone) می‌شود. سیم‌کشی از دستگاه‌ها شروع و به کنترل پنل ختم می‌شوند. با استفاده از تجهیزات بکار رفته در این سیستم مانند دتکتور دود و حرارتی، شاسی اعلام حریق، آژیر و فلاشر، منطقه‌ای که دچار حریق شده است، مشخص می‌شود. در این سیستم فقط وقوع حریق تشخیص داده می‌شود. محل‌های ایده آل برای استفاده از سیستم اعلام حریق متعارف عبارت‌اند از:
• مدارس
• مغازه‌ها
• رستوران‌ها
• آپارتمان‌ها
سیستم اعلام حریق مرسوم امروزه به دلیل ناتوانی در ارائه اطلاعات دقیق از رویدادها مانند موقعیت مکانی، تاریخچه شروع آتش‌سوزی و همچنین به دلیل عدم امکان اتصال به سیستم‌های هوشمند، «سیستم گنگ» نامیده می‌شود.
سیستم اعلام حریق آدرس پذیر
در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر هر قطعه (دتکتور و سایر تجهیزات) برای پنل مرکزی دارای یک آدرس مشخص است. پس از نصب و راه‌اندازی سیستم اعلام حریق آدرس پذیر در محیط، سیستم در حالت آماده‌باش است. در صورت وقوع حریق و آشکارسازی آن محل دقیق آتش‌سوزی از روی آدرس دتکتور، مشخص می‌شود. سیم‌کشی سیستم اعلام حریق آدرس پذیر بسیار کمتر از متعارف است و اغلب به‌صورت حلقوی نصب می‌شود به این صورت که تمام تجهیزات روی یک Loop قرار می‌گیرند. چندین مزیت که دستیابی به آن‌ها، با سیستم اعلام حریق متعارف امکان‌پذیر نیست، عبارت‌اند از:
• شناسایی دقیق شروع آتش‌سوزی
• سیم‌کشی کمتر
• کاهش هشدارهای کاذب
• امکان تست یا تعمیر هر عنصر از سیستم به‌صورت مجزا
تفاوت‌های سیستم متعارف و آدرس پذیر
• عملکرد
به بیان ساده، با سیستم‌های آدرس پذیر، از آنجایی که هر دستگاه آدرس خاص خود را دارد، می‌توان مکان دقیق آتش‌سوزی را در یک ساختمان را مشخص کرد. این امر افراد را قادر می‌سازد تا به‌سرعت وارد عمل شوند. در یک سیستم متعارف، دستگاه‌ها با سیم‌های جداگانه به صفحه کنترل متصل می‌شوند. این سیستم‌ها نمی‌توانند محل دقیق آتش‌سوزی را مشخص کنند.
• نصب و راه‌اندازی
از آنجایی که در سیستم اعلام حریق متعارف، هر دستگاه برای اتصال به پانل به سیم جداگانه خود نیاز دارد، فرآیند نصب خسته‌کننده و زمان‌بر است. سیستم‌های آدرس پذیر با یک سیم سیم‌کشی می‌شوند که همه دستگاه‌ها را حلقه می‌کند و به پنل متصل می‌کند؛ بنابراین نصب سیستم‌های آدرس پذیر آسان‌تر است. این همچنین به این معنی است که سیستم‌های اعلام حریق آدرس پذیر را می‌توان در زمان کوتاه‌تری نصب کرد.
• مقیاس
عامل تعیین‌کننده بین استفاده یا عدم استفاده از یک سیستم اعلام حریق آدرس پذیر یا متعارف، مقیاس و متراژ است. همه‌چیز به این خلاصه می‌شود که چند اتاق باید پوشش داده شود. سیستم متعارف فقط برای محیط‌های کوچک مناسب است.
• هزینه‌ها
نصب سیستم اعلام حریق آدرس پذیر گران‌تر از سیستم متعارف تمام می‌شود
انواع دتکتور
سیستم اعلام حریق دارای سرها (Detectors) و حسگرهای مختلفی برای تشخیص انواع آتش‌سوزی است. سه نوع اصلی آشکارساز(دتکتور) وجود دارد که وجود آتش را تشخیص می‌دهند. درک تفاوت بین این دتکتور ها به شما کمک می‌کند تا تشخیص دهید کدام دتکتور برای هر کاربرد ایده آل است.
این سه نوع دتکتور حریق عبارت‌اند از:
دتکتور های دودی
همه دتکتور های نوع دود، زمانی که دود را در محیط شناسایی می‌کنند، زنگ خطر را به صدا درمی‌آورند تا ساکنان ساختمان را مطلع کنند.
دتکتور های حرارتی
این دتکتور ها می‌توانند افزایش دما را تشخیص دهند و به دود حساس نیستند. دتکتور های حرارتی وجود گرما و افزایش دمای هوا را تشخیص می‌دهند. این دتکتور ها آلارم کاذب کمی دارند، اما تشخیص آتش آن‌ها نسبت به دتکتور دود زمان بیشتری می‌برد. دتکتورحرارتی می‌تواند بر اساس دمای ثابت کار کند، جایی که اگر دما از مقدار از پیش تعیین‌شده فراتر رفت، زنگ هشدار ایجاد کند یا می‌تواند بر روی نرخ تغییر دما کار کند.
دتکتور های مونوکسید کربن
دتکتورهای مونوکسید کربن زمانی که مقدار مشخصی مونوکسید کربن را در طول یک بازه زمانی تشخیص دهند، زنگ خطر را به صدا درمی‌آورند.
دتکتور های مونوکسید کربن همچنین به‌عنوان دتکتور های آتش CO شناخته می‌شوند، دتکتور های الکترونیکی هستند که برای نشان دادن شیوع آتش با سنجش سطح مونوکسید کربن در هوا استفاده می‌شوند.
این دتکتور ها مشابه دتکتور های مونوکسید کربنی نیستند که در خانه برای محافظت از ساکنان در برابر مونوکسید کربن تولیدشده در اثر احتراق ناقص در وسایلی مانند بخاری استفاده می‌شوند بلکه مونوکسید کربنی که در اثر آتش‌سوزی تولید می‌شود را تشخیص می‌دهند.
سنسورهای مختلفی باعث تشخیص این گاز می‌شوند که عبارت‌اند از:
*دتکتور دودی خطی
*دتکتور شعله
*دتکتور مکنده هوا
دیدگاهتان را بنویسید